Michèle Matyn creëerde nieuw werk voor de expo GEGROND, gecureerd door Caroline Coolen en Greet Van Autgaerden, waarin hedendaagse kunstenaars de Genkse horizon verkenden en de diepte ingaan, letterlijk en figuurlijk, op zoek naar de diverse grond-, tijds- en betekenislagen in het landschap.
Uit de publicatie bij de tentoonstelling (tekst van Tamara Beheydt):
"De kenmerkende stuifduinen rondom het Emile Van Dorenmuseum leidden Michèle Matyn ertoe om voor het eerst met glas te werken, dat zand als grondstof heeft. Ze creëerde verschillende sculpturale elementen, die onafhankelijk van elkaar geactiveerd kunnen worden als attributen van de fictieve landschapsschilder Prosper, wiens naam ‘hoop’ betekent en echoot naar ‘voorspoed’ en ‘welvaart’. Een glazen stolp zou kunnen functioneren als een ruimtehelm of zuurstofmasker met ademgaten waaruit geluiden ontsnappen. De snavel of snuit doet denken aan een alambiek en werkt ook zo: de condens van ademhaling die daar naar buiten drupt, kan dienstdoen als water voor het aquarelleren. Vanuit de helm is de waarneming van de natuur anders, bevreemdend, innerlijk. De drager wordt zich bewust van de eigen ademhaling en een troebele weergave van de werkelijkheid. Er is ook een handmal, die condens van de huid omzet in schilderswater, en glazen penselen, die met pigment uit de omgeving sporen kunnen achterlaten. Prosper is een hybride wezen tussen een landschapsschilder uit het verleden en een alien van een andere planeet. Het is een figuur in transformatie, die van statisch naar bewegend kan gaan en ademhaling verandert in schilderswater. Net zoals de wind de stuifduinen draagt en net zoals het vuur en de blaasbalg zand omzetten naar een vorm in glas.
De tentaculaire mijnen die ooit het Limburgse landschap bezetten, ‘zogen’ als het ware grondstoffen op uit de diepte van de aarde. Hun tentakels doen denken aan een octopus of een koolrabi, die respectievelijk via tentakels en wortels voeding opnemen uit hun omgeving. Matyns personage Prosper zit op een glazen krukje met tentakels als poten. De kruk legt ook een verband tussen de duinen en de omfalos (de steen vlakbij het orakel in Delphi, die de navel van de wereld wordt genoemd). Het zitvlak is als een buik met een navel, als een zandduin die iets uit de omringende begroeiing uitsteekt. Er ontstaan vrije verbanden tussen tentakels, wortels en de navelstreng. Allemaal zijn ze voedend en allemaal zijn ze organen van groei en amorfe veranderlijkheid."
De expo GEGROND liep van 23.06 t/m 06.10.2024 in het Emile Van Dorenmuseum.
Met werk van Lieve Kauwenberghs, Mathias Kuypers, Maaike Leyn, Michèle Matyn, Otobong Nkanga, Liesl Roos, Bart Van Dijck, Kristof Vrancken, Stijn Wybouw, Caroline Coolen en Greet van Autgaerden in dialoog met kunstenaars uit het historische Station d’Artistes Genck.
