#23 - Horizonpost van Charlotte

Illustratrice Charlotte Peys duikt sinds een klein jaar onder in de Stiemervallei (en we hopen de resultaten daarvan in september met jullie te kunnen delen), maar ze was al eerder, in 2017, een tijdje in residentie van het Emile Van Dorenmuseum. In het spoor van Armand Maclot (1877-1959) trok ze toen doorheen Genk en zijn landschap, op zoek naar inspiratie.

Ze tekende en schreef schetsboeken vol. Eén tekening werkte ze uit op grote schaal. Het spiegelende water en riet waren, zoals voor vele kunstenaars voor haar, een inspiratiebron. Maar ook het mijnverleden lijkt in deze tekening op te doemen aan de horizon in terril-achtige silhouetten.
Deze tekening, gemaakt in een gemengde techniek op karton, knipte Charlotte Peys in zestien stukken. De postkaarten die zo ontstonden, stuurde ze op naar nazaten van kunstenaars die in nauw contact stonden met Armand Maclot.

De geadresseerden waren o.a. familieleden van Jan Habex, Alphonse De Clercq, Oscar Bronckaers, Willy Minders, Marten Melsen - 1870-1947, Jac Douven, Edmond Verstraeten, Valerie Pholien, Julien Courteyn, Etienne Fabry, Stichting Jos Tysmans. Ook Marthe Bamps (zijn laatste leerlinge) en een nazaat van Marie van Mengske (Merieës), waar Maclot jaren lang op logement ging, ontvingen een postkaart.
Elke kaart kreeg een eigen boodschap mee. Op deze manier communiceerde Charlotte doorheen tijd en ruimte over haar ervaringen en bevindingen, over het landschap, over kijken en over kunst. Wij verzamelden de puzzelstukjes terug via alle geadresseerden en voegden de tekening, die de titel HORIZONPOST kreeg terug samen en bewaren ze nu in onze collectie.

Tijdens dezelfde residentie realiseerde Charlotte Peys ook het werk DOOR DE BOMEN HET BOS, een reeks kleurrijke tekeningen van bomen en bossen, geprint op transparante folie. Ze installeerde vorig najaar dit werk tijdelijk in het Emile Van Dorenmuseum. Het hangt er nu nog steeds, achter gesloten deuren, maar de foto die we tonen laat de pracht er van goed zien. En als je goed kijkt, zie je Charlotte Peys zelf ook, met een stoffer in de hand, net na het ophangen van het werk. En ook zelfs achter gesloten deuren danst het licht op zonovergoten dagen als vandaag zonder twijfel op de grond, of wij nu kunnen toekijken of niet. En met haar werk bewijst Charlotte Peys wat de impressionisten al lang wisten: schaduwen zijn nooit kleurloos.