In 2015 - het jaar dat Emile Van Doren 150 zou worden - nodigde we Ingrid Godon in het Emile Van Dorenmuseum uit als kunstenaar in residentie. Ingrid Godon liet zich op haar eigen, bijzondere manier inspireren door zijn leven en werk. Ze tekende schimmen van zijn leven: de mensen, het licht en de natuur die Emile Van Doren een leven lang fascineerden.
Vervolgens schreef Paul Verrept er een verhaal bij, over Emile en zijn dochter Fanny. En zo werden de tekeningen en tekst een boek: 'Het laatste station van de wereld', uitgegeven in samenwerking met Stichting Kunstboek.
We citeren een klein fragment:
"Weer opende hij het raam. En met de koude die weer binnenwaaide, kreeg hij een gevoel van behaaglijkheid dat hem overweldigde. Daarom schetste hij zo graag kleine schilderijen buiten, omdat hij het landschap dan niet alleen zag maar ook voelde. De zon die op hem scheen, het gras onder zijn voeten, de klamme lucht op zijn huid, de geur van vochtige aarde.
Iets dook soms op dan, als hij schetste, uit vergeten tijden. Dan liet hij zich drijven op een zee, doelloos, als een schip zonder roer, klein en zonder macht. Hij gaf zich over. En terwijl Fanny een verdieping boven hem van mijnwerkers en vliegeniers droomde, wendde hij zijn blik naar vroeger; zo dreven ze uit elkaar, vader en stiefdochter, al ademden ze dezelfde lucht. Hij, Emile, sloot een bondgenootschap met vroeger, met het landschap dat in al zijn glorie opdoemde en tegelijkertijd terugweek voor een nieuwe tijd."
#09 - Het laatste station van de wereld
